Soms zit het mee en soms zit het tegen

Al een paar maanden (eigenlijk al sinds het overlijden van mn moeder, in november 2011) zit ik niet lekker in mijn velletje. Ik ben almaar extreem moe en geprikkeld, voel me waardeloos, vind werkelijk waar niks leuk meer, heb slapeloze nachten ondanks de moeheid, en nu afgelopen weekend ben ik finaal in elkaar geklapt. Mijn amerikaanse penvriend Joshua zei het anderhalf jaar terug al: "you need to go see a doctor", maar nee zei Moontje, ik red het zelf wel. Maar dat verhaal dat ging dus niet op, dus toen ik van het weekend met mijn dinnetjes chatte op facebook zeiden zij ook al: "ga nu gewoon maar even naar de dokter, want hier ga je aan onderdoor"

Dus vanmorgen om 8 uur opgestaan (na wéér een slapeloze nacht), zodat ik om kwart over 8 gelijk kon bellen voor een afspreek. Om half 11 mocht ik terecht, en er was al een uitloop van een uur, maar het was voor een goed doel. De dokter schrok er eigenlijk een beetje van, vroeg me allerlei dingen: hoe het met slapen zat, met eten, met de toiletgang, of ik het moeilijk vond om met deze problemen bij hem aan te kloppen. Ja natuurlijk vind ik dat moeilijk, want ik wil dat alles gewoon normaal is! Ik ben kapot van het vechten, kapot van het altijd maar doen of alles goed is, terwijl ik van binnen het gevoel heb dat ik aan de rand van een afgrond sta.

De eerste stap van de huisarts was me verwijzen naar het ziekenhuis voor een bloedafname, om lichamelijke problemen uit te sluiten, zoals problemen met de schildklier en diabetes, vervolgens maakte hij een afspraak met de psycholoog voor 27 maart. Als er uit het bloedonderzoek niks komt, dan moet ik dus gewoon naar de psycholoog, en als ik wel iets lichamelijks heb dan blijft het gewoon huisartsen werk. Ik ben benieuwd hoe dit zich gaat ontwikkelen en ik hoop dat er snel een zonnetje achter het wolkje tevoorschijn komt.